مقایسه تأثیر اسپیلنت manu و اسپیلنت cock-up در درمان سندرم کارپال تانل

سابقه و هدف: سندرم تونل کارپ یا نوروپاتی فشاری عصب مدین در مچ از اصلی ترین علل درد، کرختی و گزگز در اندام فوقانی می باشد که شیوع نسبتاً بالایی نیز دارد. متداولترین درمان غیرجراحی در سندرم های خفیف تا متوسط تونل کارپ، اسپیلنتهای مچ می باشند. این مطالعه به منظور مقایسه تأثیر اسپیلنت manu و اسپیلنت کوکاپ کوتاه در درمان بیماران مبتلا به سندرم خفیف تا متوسط تونل کارپ انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه کارآزمایی بالینی بر روی 20 دست (12 زن) مبتلا به سندرم خفیف تا متوسط تونل کارپ که بطور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند، انجام گردید. یک گروه اسپیلنت نگهدارنده انگشت سوم و چهارم در اکستنشن (manu splint) و گروه دیگر اسپیلنت کوکاپ کوتاه با زاویه طبیعی در مچ را به مدت 4 هفته در شب پوشیدند. در پایان هفته دوم و چهارم بیماران توسط پرسشنامه بوستون و فرم دیداری سنجش درد، مورد ارزیابی و مقایسه قرار گرفتند. پرسشنامه شامل دو قسمت شدت علائم و عملکرد دست بوده که حداکثر نمره شدت علائم 55 و حداکثر نمره عملکرد دست 40 است. حداکثر نمره درد 100 می باشد. یافته ها: در پایان 4 هفته، میانگین نمرات شدت علائم و درد در دو گروه بطور معنی داری کاهش یافته بود. عملکرد دست در پایان هفته دوم و در گروه اسپیلنت manu بهبود معنی داری نشان داد (004/0=p). در مقایسه تأثیر دو اسپیلنت در پایان هفته چهارم، میانگین شدت علائم در گروه اسپیلنت کوکاپ 21/15±38/51- و در گروه اسپیلنت منوا ، 37/15±15/31- بوده است (008/0=p). میانگین درد در گروه اسپیلنت کوکاپ 96/2±59/98- و در گروه اسپیلنت منوا 86/34±72/61- بوده است (004/0=p). تفاوت معنی داری بین دو گروه از لحاظ عملکرد دست وجود نداشت. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که یک دوره 4 هفته ای استفاده از اسپیلنت دست یا اسپیلنت مچ سبب بهبود علائم cts می شود. در درمان ارتزی سندرم تونل کارپ موقعیت مچ مهمتر از موقعیت انگشتان است.